Schetyna albo śmierć

Schetyna robi czystkę. Dobrze to nie wygląda. Ale Platforma nie ma teraz wyglądać. Ma działać. Musi być skuteczna. Czyli musi być jedna.

Platforma zmarnowała pół roku. Podobnie jak reszta opozycji. Dzięki Bogu na razie to tylko pół roku. Ale cała opozycja, choć bardzo się stara, wciąż jeszcze nie pozbierała się z wyborczej traumy. Chodzi nie tyle o szok wywołany samą utratą władzy, ile o przejęcie jej przez sejmową większość, która działa w nieznanym wcześniej stylu. Na ten, najoględniej mówiąc, „nowy styl” PiS nikt w Polsce nie ma dobrej, skutecznej odpowiedzi. Podobnie jak PO nie mają jej Nowoczesna, Kukiz’15, PSL, żadna partia opozycyjna. Ani nawet KOD.

Z tego, że opozycja wciąż nie ma dobrej odpowiedzi na działania PiS, trudno robić komukolwiek zarzut. Bo umawialiśmy się na brydża, a rozdający jedną ręką trzyma innych na muszce, kiedy drugą wyciąga sobie z talii karty, jak mu się podoba. Szok objaśnia bezradność, ale niczego nie rozwiązuje.

Teraz zaczyna do wszystkich docierać, że PiS gra w jakąś inną grę. Nie wiadomo jeszcze, jaka to jest gra, ale wiadomo, że w nowej grze każdy musi siebie na nowo wymyślić. Zwłaszcza że społeczeństwo wchodzi w tę grę bez specjalnych oporów, a spora część nawet z entuzjazmem.

Bezsilność opozycji jest dla niej frustrująca. Może nawet bardziej niż sama porażka, której przecież można się było spodziewać. Frustracja pogarsza sytuację, bo blokuje szukanie odpowiedzi, spychając opozycję w piekło rozliczeń i kombatanckich swarów. To ułatwia PiS jego grę.

Dopóki opozycja nie pozbędzie się syndromu „kombatanckich swarów”, dopóty rządy PiS będą niezagrożone. To dotyczy rozdrobnionej lewicy i relacji PO-Nowoczesna, ale też sytuacji w PO. Platforma musi wreszcie skończyć wojnę domową.

Czas walki o władzę w PO musi minąć. Czas zacząć poważnie walczyć o władzę w Polsce. Sytuacja stała się zbyt trudna, by wyborcy PO gotowi byli dalej cierpliwie, z wyrozumiałością, patrzeć na coraz bardziej żenujący spektakl podchodów, docinków, grymasów i dąsów wymienianych między częścią obozu byłej premier, który przegrał wybory prezydenckie, parlamentarne i wewnątrzpartyjne, a obozem Schetyny, który zdobył fotel szefa partii.

Schetyna jako szef partii musi ten spektakl zakończyć. Inaczej skończy się PO. Politycy Platformy muszą więc dokonać wyboru, czy idą ze Schetyną czy z PiS. Bo mrzonki o rokoszu w partii i zakładaniu jakiejś nowej formacji są równoznaczne ze wsparciem dla PiS. Na żadną nową liberalno-konserwatywną formację miejsca w Polsce nie ma, Ewa Kopacz nie jest charyzmatyczną liderką zdolną do jej stworzenia, a Donald Tusk – przyszły ewentualny patron opozycji – do Polski się chwilowo nie wybiera.

Można więc żałować (lub nie) usuniętej przez Schetynę trójki niesfornych polityków (ja za nimi nie płaczę), ale nie warto się z nimi solidaryzować. To nie są orły mogące zbawić Platformę i tym bardziej Polskę. A bujając partią, mogli ją dalej topić.

Platforma Obywatelska nie jest partią moich marzeń i nigdy nią nie była. Grzegorz Schetyna nie jest moim idolem i nigdy nim nie był. Ale na prawicy nie ma innej demokratycznej partii posiadającej zasoby pozwalające na przeciwstawienie się PiS. Ta partia powierzyła przywództwo Grzegorzowi Schetynie. Jeśli chce swoje zasoby wykorzystać, by kiedyś zmienić władzę w Polsce, musi mu teraz pomóc w ich uruchomieniu.

To nie będzie łatwe między innymi dlatego, że bardzo dużo musi się w PO zmienić, ale jest to w dwa lub trzy lata możliwe. Platforma Schetyny ma szansę zrobić coś dobrego. Platforma walcząca ze Schetyną może tylko wzmocnić obecną władzę.